Κατηγορία: Παραστάσεις

• Παρασκευή 28 Ιουνίου

  Αρχαίο Ωδείο Πάφου

• Κυριακή 30 Ιουνίου

  Αμφιθέατρο «το σκαλί», Αγλαντζιά

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• Μετάφραση

  Jera Ivanc

• Σκηνοθεσία

  Jaša Koceli

• Δραματουργός

  Ana Kržišnik Blažica

• Σύμβουλος γλωσσικών θεμάτων

  Srečko Fišer

• Σκηνικά

  Darjan Mihajlović Cerar

• Κοστούμια

  Branka Pavlič

• Μουσική σύνθεση

  Miha Peric

• Μουσική διδασκαλία

  Marta Kosturska

• Χορογραφία

  Tajda Podobnik

• Φωτογραφίες

  Mankica Kranjec

• Σχεδιασμός φωτισμού

  Samo Oblokar

• Σχεδιασμός μακιγιάζ

  Tina Prpar

Διανομή:

• Ποσειδών

  Kristijan Guček

• Αθηνά

  Helena Peršuh

• Εκάβη

  Marjuta Slamič

• Κασσάνδρα

  Raiven

• Ανδρομάχη

  Patrizia Jurinčič Finžgar

• Ελένη

  Arna Hadžialjević

• Ταλθύβιος

  Jure Kopušar

• Μενέλαος

  Miha Nemec

• Αστυάναξ

  Lev Lipušček

• Πολεμιστής

  Siniša Bukinac

• Κορυφαία Χορού

  Ana Facchini

• Χορός (Τρωαδίτισσες αιχµάλωτες)

  Medea Novak,
  Vida Fabčič,
  Hana Ferizović,
  Kati Harej,
  Petra Kolenc,
  Ajda Podgornik Valič,
  Helena Simčič,
  Barbara Simčič Veličkov,
  Anja Trobec,
  Lucija Zorn,
  Ana Žnidarčič

• Ποιήτρια

  Farah Chamma

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

  Τείνω να θεωρήσω τις Τρωάδες ως ορατόριο και όχι ως δράμα. Στην έναρξη επικρατεί μια κατάσταση απόγνωσης η οποία βαθαίνει συν τω χρόνω. Μια ακραία θλίψη αναδύεται από το κείμενο. Απώλεια επί της απώλειας, το τέλος του κόσμου, βάσανα, καταστροφή της ταυτότητας… Αναγνώρισα μια εξαίρετη ευκαιρία μέσα σε αυτό επειδή πιστεύω πως η θλίψη μπορεί να είναι εξαιρετικά εκφραστική και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της μουσικής. Αυτό μας επαναφέρει στην αρχαία τραγωδία η οποία ήταν ένα αμάλγαμα λόγου, τραγουδιού και υποκριτικής. Η μουσική μεταμορφώνει την εμπειρία και ανοίγει την πόρτα των συναισθημάτων μέσα μας. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ο οποίος μέσα από τη σφοδρότητά του θα απευθυνθεί στις καρδιές και τις συνειδήσεις μας. Η Τροία συνεχίζει να υπάρχει. Η Τροία είναι η Συρία, το Ιράκ, η Παλαιστίνη. Η Τροία υπάρχει σήμερα. Αυτή τη στιγμή, ο αριθμός των προσφύγων στον κόσμο είναι μεγαλύτερος από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, πέραν των εξήντα εκατομμυρίων. Κάθε τρία δευτερόλεπτα κάποιος γίνεται πρόσφυγας. Ως λαοί της Ευρώπης, έχουμε κοινή ευθύνη να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Ο κόσμος είναι τόσο αλληλένδετος που δεν μπορούμε να αγνοούμε ο ένας τον άλλον.

  Jaša Koceli

• ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΝΟΒΑ ΓΚΟΡΙΤΣΑ ΣΛΟΒΕΝΙΑΣ

  Το Εθνικό Θέατρο Σλοβενίας Νόβα Γκόριτσα είναι ο διάδοχος του Primorsko dramsko gledališče, το οποίο ιδρύθηκε το 1969. Το 1994 κατασκευάστηκε ένα καινούργιο θέατρο με σύγχρονη σκηνή και τεχνικό εξοπλισμό χωρητικότητας 371 θέσεων. Το 2011 προστέθηκε μια μικρότερη αίθουσα χωρητικότητας 107 θέσεων. Το 2004, το θέατρο ανακηρύχθηκε θεσμός εθνικής σημασίας, πλήρως χρηματοδοτούμενος από το κράτος και άλλαξε την επωνυμία του σε Εθνικό Θέατρο Σλοβενίας Νόβα Γκόριτσα.

  Η τοποθεσία της Νόβα Γκόριτσα, μιας πόλης στο σταυροδρόμι μεταξύ Σλάβικου και Ρομανικού πολιτισμού, επηρέασε σημαντικά το ρεπερτόριο και τον καλλιτεχνικό προσανατολισμό του θεάτρου. Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει σύγχρονα και κλασσικά έργα και χαρακτηρίζεται από το τοπικό μεσογειακό χρώμα αλλά και από μια ανοικτή διάθεση προς τη νέα έρευνα και τον πειραματισμό.

  Το υψηλό επίπεδο των παραγωγών αποδεικνύεται από σειρά βραβείων και συμμετοχών σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ καθώς επίσης και από περιοδείες στο εξωτερικό. Το 2001, το θέατρο έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Θεατρικής Σύμβασης (European Theatre Convention –ETC).

  www.sng-ng.si

• Παρασκευή 12 Ιουλίου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

• Σάββατο 13 Ιουλίου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• Μετάφραση

  Giulio Guidorizzi

• Σκηνοθεσία

  Tullio Solenghi

• Σκηνικά/Κοστούμια

  Andrea Viotti

• Χορογραφία

  Paola Maffioletti

• Σχεδιασμός φωτισμού

  Pietro Sperduti

• Βοηθός σκηνοθέτη/Μουσική διδασκαλία

  Marcello Cotugno

• Βοηθός σκηνοθέτη

  Martina Garciulo

ΔΙΑΝΟΜΗ:

• Λυσιστράτη

  Elisabetta Pozzi

• Κλεονίκη

  Federica Carrubba Toscano

• Μυρρίνη

  Giovanna Di Rauso

• Λαμπιτώ

  Viola Marietti

• Χορός Γερόντων

• Δράκης

  Marcello Cotugno

• Στρυμόδωρος

  Totò Onnis

• Φίλουργος

  Mimmo Mancini

• Χορός Γριών

• Νικοδίκη

  Simonetta Cartia

• Καλύκη

  Silvia Salvatori

• Κριτύλλα

  Tiziana Schivarelli

• Βοιωτή

  Giulia Messina

• Πρόβουλος

  Federico Vanni

• Τρεις Γυναίκες

  Margherita Carducci, Elisabetta Neri, Federica Carruba Toscano

• Κινησίας

  Tullio Solenghi

• Παιδί Κινησία

  Giorgio Signorelli

• Πρύτανης

  Roberto Alinghieri

• Κήρυκας Λακεδαιμονίων

  Giuliano Chiarello

• Πρέσβης Λακεδαιμονίων, Πρέσβεις Αθηναίων

  Riccardo Livermore, Francesco Mirabella

• Συμφιλίωση

  Elisabetta Neri

• Χορός

  Federica Gurrieri,
  Irene Jona,
  Federico Mosca,
  Roberto Mulia,
  Gabriele Manfredi,
  Andrea Di Falco

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

  Η Λυσιστράτη είναι η μόνη κωμωδία του Αριστοφάνη που έχει ως τίτλο το όνομα του βασικού χαρακτήρα: στην περίπτωση αυτή, μιας γυναίκας πρωταγωνίστριας. Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία, καθώς η Λυσιστράτη είναι ένας από τους πιο ηχηρά κυρίαρχους χαρακτήρες του ποικιλόμορφου φάσματος της Αττικής κωμωδίας. Η πλοκή είναι ευρέως γνωστή. Η Λυσιστράτη πείθει όλες τις γυναίκες των οποίων οι πατέρες, σύζυγοι, και γιοι κάνουν κατά καιρούς πολέμους να λάβουν μέρος σε μια σεξουαλική απεργία για να τους πείσουν να σταματήσουν τον πόλεμο.

  Όμως, πλάι σε αυτή τη βασική ιστορία υπάρχει και μια άλλη την οποία βρίσκω ακόμα πιο επαναστατική και η οποία καθιστά τη Λυσιστράτη την πρώτη αληθινή ηρωίδα της γυναικείας χειραφέτησης. Είναι η στιγμή κατά την οποία οι γυναίκες καταλαμβάνουν την Ακρόπολη με στόχο να κατασχέσουν τους οικονομικούς πόρους που είναι απαραίτητοι για τη συνέχιση του πολέμου και που παρουσιάζει ένα πρώτο τολμηρό παράδειγμα γυναικείας διακυβέρνησης. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό γεγονός όταν το τοποθετήσει κανείς στο ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία. Στην Ελλάδα του 5^ου αιώνα π.Χ. το κράτος ήταν οργανωμένο βάσει μιας ξεκάθαρης διάκρισης των ρόλων μεταξύ ανδρών και γυναικών. Μιας δομής που δημιουργούσε έναν εξίσου αυστηρό διαχωρισμό του χώρου μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού, του αστικού και του οικιακού χώρου. Το κατώφλι του σπιτιού ήταν το σύνορο μεταξύ των δύο σφαιρών αρμοδιότητας. Ο άντρας αναλάμβανε την πολιτική ηγεσία, τη διοίκηση και την στρατιωτική άμυνα του κράτους ενώ η γυναίκα, διαχωρισμένη στο σπίτι φρόντιζε την οικιακή οικονομία και την ανατροφή των παιδιών χωρίς να λαμβάνει όμως καμιά μορφή εξουσίας στα πλαίσια της κοινωνίας. Η Λυσιστράτη είναι σημαντική πάνω απ’ όλα ακριβώς γι’ αυτό, γιατί με την ευφυή της λύση καταφέρνει να ανατρέψει έστω και προσωρινά αυτό το άκαμπτο κατεστημένο παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ένα είδος ανάποδου υγιούς σύμπαντος.

  Οι δύο αυτές παράλληλες διαδρομές διατρέχουν διαρκώς το αφηγηματικό τόξο στη δική μου ανάγνωση του έργου, στηριζόμενες από έναν εξαιρετικό κωμικό μηχανισμό που πρέπει οπωσδήποτε να διατηρηθεί στην ολότητά του. Μια κωμωδία από κάθε άποψη, με αστεία, κωμικό συγχρονισμό, κωμικές καταστάσεις και χαρακτηρισμούς, άξιο παράδειγμα της καλύτερης παράδοσης του κωμικού θεάτρου που συχνά θεωρείται αδίκως υποδεέστερο του δραματικού και τραγικού θεάτρου, όπου εδώ της δίνεται η ευκαιρία να εξιλεωθεί απόλυτα.

  Η προστιθέμενη αξία του ότι βρισκόμαστε σε ένα από τα μέρη που αποτέλεσε συχνά στο παρελθόν θέατρο γεγονότων, την πανέμορφη πόλη των Συρακουσών με το ιστορικό της θέατρο, παρόλο που αρχικά μας έκανε να «τρέμουμε από την κορφή ως τα νύχια», μας κινητροδοτεί να αναζητήσουμε εκείνη την απαραίτητη ενσυναίσθηση του κοινού όπως και τότε στην πρώτη παράσταση το 411 π.Χ. όταν η Λυσιστράτη με όλη της την κωμική/επαναστατική ισχύ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ενώπιων του έκθαμβου αλλά ψυχαγωγημένου κοινού της εποχής.

  Tullio Solenghi

   

• ΕΘΝΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΡΧΑΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ – ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ

  Η πεμπτουσία των κλασσικών έργων που ανεβάζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα από το Φεστιβάλ Συρακουσών διαμορφώθηκε από τον λόγο των σπουδαίων θεατρικών συγγραφέων του παρελθόντος αλλά και από τα πρόσωπα, τις φωνές και τις χειρονομίες των καλλιτεχνών που άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους όχι μόνο στο θέατρο αλλά και την ιστορία. Το ελληνικό θέατρο αναβίωσαν καλλιτέχνες όπως οι Annibale Ninchi, Elena Zareschi, Vittorio Gassman, Valeria Moriconi, Salvo Randone, Glauco Mauri, Elisabetta Pozzi, Lucilla Morlacchi, Giorgio Albertazzi, Ugo Pagliai και Piera Degli Esposti, σκηνοθέτες του βεληνεκούς της Ειρήνης Παπά, και των Krzysztof Zanussi, Mario Martone, Orazio Costa, Antonio Calenda, Luca Ronconi, Peter Stein όπως επίσης μεταφραστές και διασκευαστές αλλά και μελετητές και καλλιτέχνες όπως οι Pier Paolo Pasolini, Edoardo Sanguineti, Salvatore Quasimodo, Vincenzo Consolo, Dario Del Corno, Guido Paduano, Maria Grazia Ciani, Umberto Albini και Giovanni Cerri.

  Η τέχνη του θεάτρου και τα συναισθήματα που αυτή προκαλεί κάθε χρόνο μέσα από το ανέβασμα κλασσικών έργων «στο σημαντικότερο κλασσικό θέατρο στην Ευρώπη», καθίστανται εφικτά εξαιτίας πέραν των 400 ανθρώπων που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του INDA: τους τεχνίτες που κατασκευάζουν σκηνικά και κοστούμια στα εργαστήρια του INDA και που φροντίζουν το θέατρο κάθε χρόνο.

  Το INDA μετράει πάνω από 100 χρόνια ζωής αλλά διατηρεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους νέους αφού η Ακαδημία Αρχαίου Δράματος καταρτίζει παιδιά και μαθητές από την ηλικία των πέντε ετών και άνω και το Διεθνές Φεστιβάλ Κλασσικού Θεάτρου για νέους στο Palazzolo Acreide φιλοξενεί κάθε χρόνο χιλιάδες μαθητές από όλο τον κόσμο στις κερκίδες του αρχαίου ελληνικού θεάτρου στις Άκραι για ένα φεστιβάλ γεμάτο νεανικές ιδέες και ενθουσιασμό.

  Ένα διαχρονικό φεστιβάλ σε ένα μοναδικό θέατρο όπου η παράσταση συνεχίζεται για πάνω από εκατό χρόνια× μια εκδήλωση που καθιστά τις Συρακούσες το επίκεντρο της αναζωπύρωσης του αρχαίου δράματος μέσα από διαρκώς νέες οπτικές γωνίες: πνευματικό παιδί του Κόμη Mario Tommaso Gargallo ο οποίος το 1913 ίδρυσε το INDA, το Εθνικό Ινστιτούτο Αρχαίου Δράματος. Μια συνάντηση μεταξύ αριστοκρατών και προυχόντων προσκεκλημένων του ντόπιου ευγενή ήταν η αφορμή για ένα στοίχημα που στις 16 Απριλίου, 2400 χρόνια μετά από την Πόλη, είδε το αρχαίο δράμα να επιστρέφει στο ελληνικό θέατρο των Συρακουσών. Από τότε, έχει δει τους καλύτερους ηθοποιούς εθνικής και διεθνούς εμβέλειας να παίζουν μπροστά σε χιλιάδες θεατές κάθε χρόνο από τον Μάιο μέχρι τον Ιούλιο. Ο Αγαμέμνονας του Αισχύλου ήταν το πρώτο έργο που ανέβηκε σε σκηνοθεσία, μετάφραση και μουσική του Ettore Romagnoli, σκηνικά του Duilio Cambellotti και κοστούμια του Bruno Puozzo. Παρόλο που η τραγωδία του Αισχύλου ήταν το πρώτο βήμα, η οδός που χάραξε το INDA για πάνω από έναν αιώνα περιλαμβάνει μυθικούς ήρωες όπως η Μήδεια, ο Οιδίποδας και η Αντιγόνη αλλά επίσης και την εισαγωγή κωμωδιών από το 1927 με πρώτη τις Νεφέλες του Αριστοφάνη.

  Αν και τα κλασσικά έργα στο ελληνικό θέατρο των Συρακουσών αναδημιουργούνται κάθε χρόνο, η ανάμνηση του φεστιβάλ που συνοδεύει χιλιάδες θεατές από όλο τον κόσμο διατηρείται στα αρχεία του INDA τα οποία έχουν κηρυχθεί ως αρχεία ιδιαίτερης ιστορικής σημασίας και ενδιαφέροντος από το Υπουργείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων και περιλαμβάνει μια τεράστια συλλογή εγγράφων, εικόνων, σκίτσων και άλλου υλικού στο Palazzo Greco, την ιστορική έδρα του INDA. Η δράση του INDA το οποίο προηγουμένως ήταν δημόσιος θεσμός και μετατράπηκε σε Ίδρυμα το 1998, δεν περιορίζεται μόνο στα κλασσικά έργα στο ελληνικό θέατρο των Συρακουσών, το Διεθνές Φεστιβάλ Κλασσικού Θεάτρου για νέους στο Palazzolo Acreide και την Ακαδημία Αρχαίου Δράματος αλλά επεκτείνεται σε μια πλούσια διοργάνωση εκδηλώσεων, συνεδρίων και συζητήσεων σε ολόκληρη την Ιταλία. Από το 1931 δημοσιεύει το περιοδικό “Dioniso” με μελέτες για το αρχαίο δράμα, εκδότης του οποίου είναι σήμερα ο Guido Paduano. Η έκδοση “Quaderni di Dioniso” σχετίζεται με την επιστημονική προσέγγιση του περιοδικού και περιλαμβάνει τα πρακτικά των συνεδρίων που οργανώνει το INDA όπως επίσης και μονογραφίες για θέματα που αφορούν το κλασσικό θέατρο και την αναγέννησή του στη σύγχρονη εποχή.

  www.indafondazione.org

• Παρασκευή 26 Ιουλίου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

• Σάββατο 27 Ιουλίου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• Μετάφραση

  Παντελής Μπουκάλας

• Σκηνοθεσία

  Γιάννης Καλαβριανός

• Σκηνικά/Κοστούμια

  Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου

• Μουσική

  Θοδωρής Οικονόμου

• Χορογραφία/Κίνηση

  Δημήτρης Σωτηρίου

• Φωτισμοί

  Νίκος Βλασόπουλος

• Μουσική διδασκαλία

  Παναγιώτης Μπάρλας

• Α’ Βοηθός σκηνοθέτη

  Αλεξία Μπεζίκη

• Β’ Βοηθός σκηνοθέτη

  Χάρης Πεχλιβανίδης

• Βοηθοί Σκηνογράφου/Ενδυματολόγου

  Ελίνα Ευταξία, Isabela Tudorache

• Οργάνωση παραγωγής

  Marleen Verschuuren, Μαρία Λαζαρίδου

Διανομή:

• Αγαμέμνων

  Γιώργος Γλάστρας

• Πρεσβύτης

  Γιώργος Καύκας

• Μενέλαος

  Νικόλας Μαραγκόπουλος

• Αγγελιοφόρος

  Χρίστος Στυλιανού

• Κλυταιμνήστρα

  Μαρία Τσιμά

• Ιφιγένεια

  Ανθή Ευστρατιάδου

• Αχιλλέας

  Θανάσης Ραφτόπουλος

• Χορός

• Μομώ Βλάχου,
  Στελλίνα Βογιατζή,
  Δέσποινα Γιαννοπούλου,
  Ιωάννα Δεμερτζίδου,
  Δανάη Επιθυμιάδη,
  Αίγλη Κατσίκη,
  Λήδα Κουτσοδασκάλου,
  Μαρία Κωνσταντά,
  Αλεξία Μπεζίκη,
  Ζωή Μυλωνά,
  Μαριάνθη Παντελοπούλου,
  Κατερίνα Παπαδάκη,
  Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

  Ο Ευριπίδης, στο τέλος της ζωής του, μας δίνει ένα έργο μεταπτώσεων και συνεχόμενων διλημμάτων, έμπλεο ειρωνείας και αναπάντεχων κωμικών στιγμών. Ένα κείμενο που συνεχίζει να εγείρει πληθώρα φιλολογικών, δραματολογικών και θεατρολογικών συζητήσεων.

  Όπως και τα υπόλοιπα έργα που πραγματεύονται τα του Οίκου των Ατρειδών, περιέχει πρόσωπα στιγματισμένα με μια προγονική κατάρα. Άρα γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως τα πράγματα είναι πιθανόν να μην εξελιχθούν ομαλά.

  Εμποτισμένο από την ατμόσφαιρα της εποχής του, με την Αθηναϊκή δημοκρατία να παραπαίει και την ήττα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο να πλησιάζει, το έργο αποτυπώνει έναν κόσμο όπου η πίστη στον ηρωισμό και στις πατριαρχικές αξίες έχει κλονιστεί. Έναν κόσμο στον οποίον ο όχλος ανάγεται σε πρωταγωνιστή της δράσης, την ίδια στιγμή που οι ήρωες, ασταθείς, γεμάτοι αδυναμίες, μικροπρεπείς, δειλοί και με συνεχείς αλλαγές γνώμης, κατακρημνίζονται. Μόνη σταθερά παραμένει ο αγώνας για την εξουσία, σε διαφορετική κάθε φορά μορφή. Η διαμάχη του δημόσιου με το ιδιωτικό, του άνδρα με τη γυναίκα, της πόλης με την οικογένεια, γεννούν πρόσωπα που δεν διστάζουν να υπερβούν τα εσκαμμένα.

  Δεν έχουμε να κάνουμε με μια ρομαντική ιστορία αυτοθυσίας, ούτε με ένα απλό πατριωτικό δράμα, αλλά με μια περίπτωση διαρκούς πάλης και ανισορροπίας, μία ιστορία ανατροπών, με τον Ευριπίδη να λέει το αυτονόητο: σε κάθε πόλεμο, οι μεγαλύτεροι θυσιάζουν τους νεότερους και είναι πολλοί εκείνοι οι νέοι, που αποδέχονται την καταστροφή τους.

  Στην Αυλίδα δεν έχει σταματήσει μόνο ο άνεμος, αλλά η ίδια η ζωή. Όλοι περιμένουν, να συμβεί κάτι. Και πολύ σύντομα, αυτό θα είναι η κατάλυση της λογικής.

  Γιάννης Καλαβριανός

• ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

  Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) αποτελεί σήμερα τον μεγαλύτερο θεατρικό και ευρύτερα πολιτιστικό οργανισμό στη χώρα μας. Με 4 χειμερινές σκηνές, 2 υπαίθρια θέατρα αλλά και με την πραγματοποίηση πανελλαδικών και διεθνών περιοδειών, λειτουργεί ως ενεργός πυρήνας πολιτισμού από το 1961.

  Το νέο θεσμικό πλαίσιο του ΚΘΒΕ ψηφίστηκε το 1994 και σύμφωνα με αυτό, το θέατρο διοικείται από επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο και τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή.

  Το ΚΘΒΕ εποπτεύεται και επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

  Από τον Μάιο του 1996, το ΚΘΒΕ είναι μέλος της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης (union-theatres-europe.eu) και μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου έως το 2013.  Το ΚΘΒΕ είναι επίσης μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

  Ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός του ΚΘΒΕ παρουσιάζει σε ετήσια βάση ένα πρόγραμμα που συνδυάζει τις εσωτερικές παραγωγές του θεάτρου, με συμπαραγωγές με άλλους θεατρικούς οργανισμούς, αφιερώματα, μετακλήσεις παραστάσεων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η δραστηριότητα του ΚΘΒΕ επεκτείνεται επίσης και σε άλλους τομείς του πολιτισμού, όπως η εκπαίδευση, η λογοτεχνία, οι εικαστικές τέχνες, η διοργάνωση εκθέσεων, συνεδρίων, διεθνών φεστιβάλ, θεατροπαιδαγωγικών προγραμμάτων και κοινωνικών δράσεων.

  Με βασική πεποίθηση ότι η παιδεία και ο πολιτισμός είναι είδη πρώτης ανάγκης και επιδιώκοντας να παραμείνει ένα θέατρο ανοιχτό στην κοινωνία, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος πρακτικά οργανώνει μια στρατηγική, οι βασικοί άξονες της οποίας είναι οι ακόλουθοι:

  • Επιλογή ρεπερτορίου ευρείας γκάμας,
  • Χαμηλή τιμολογιακή πολιτική και διαβαθμίσεις παροχών,
  • Έμφαση στην κοινωνική πολιτική απέναντι σε ομάδες πληθυσμού που για διάφορους λόγους δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στη θεατρική πράξη,
  • Έμφαση στην παραγωγή παραστάσεων υψηλής αισθητικής για παιδιά και νέους,
  • Διεξαγωγή κοινωνικών δράσεων με στόχο την ευαισθητοποίηση των πολιτών,
  • Ενίσχυση δεσμών και συνεργασιών με πολιτιστικούς φορείς, δημοτικές αρχές, οργανισμούς και κοινωνικά ιδρύματα,
  • Ενίσχυση της διεθνούς παρουσίας.

  www.ntng.gr

• Δευτέρα 8 Ιουλίου

  Αρχαίο Ωδείο Πάφου

• Τετάρτη 10 Ιουλίου

  Αμφιθέατρο «το σκαλί», Αγλαντζιά

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• Διασκευή/Δραματουργία

  Isidro Timón, Emilio del Valle

• Σκηνοθεσία

  Emilio del Valle

• Σκηνικά

  Isidro Timón, Emilio del Valle

• Κοστούμια

  María de Melo

• Μουσική

  Álvaro Rodríguez Barroso

• Σχεδιασμός φωτισμού

  José Manuel Guerra

• Σχεδιασμός ήχου

  Jorge Muñoz

• Σχεδιασμός μακιγιάζ/Κομμώσεις

  Carlos Tello

• Βοηθοί σκηνοθέτες

  Jorge Muñoz, Gustavo del Río

• Υπεύθυνοι παραγωγής

  Isidro Timón, Luis S. Molina

• Τεχνική διεύθυνση

  La Almena Producciones, Maltravieso Teatro

• Ομάδα παραγωγής

  Clara Barquilla, Ana Mos, Jesús Pablos Castañeda, Esther Sáenz

Διανομή:

• Ιππόλυτος

  Juan Díaz

• Φαίδρα

  Camila Almeda

• Θησέας

  José A. Lucia

• Τροφός

   Cristina Gallego

• Άρτεμις

  Amelia David

• Αφροδίτη

  Mamen Godoy

• Αγγελιαφόρος/Κυνηγός

  Rubén Lanchazo

• Ακόλουθος Θησέα/Κυνηγός

  Javier Uriarte

• Γυναίκες της Τροιζήνας

  Estefanía Ramírez,
  Raquel Bravo,
  Guadalupe Fernández,
  Sara Jiménez

• Μουσικός επί σκηνής

  Fernanda Valdés

• Τρομπόνι

  Javier Uriarte

• Βιολί

  Estefanía Ramírez

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

  Ο Ευριπίδης έγραψε δύο έργα βασισμένα στον μύθο του Ιππόλυτου. Το πρώτο, Ιππόλυτος Καλυπτόμενος, σκανδαλίζει το Αθηναϊκό κοινό με μια πολύ αισθησιακή σεξουαλική πρόταση όπου η Φαίδρα δεν κρύβει τον πόθο της για τον Ιππόλυτο, τον προγονό της, και αυτός καλύπτει το πρόσωπό του με ένα βέλο ντροπιασμένος από τα λόγια της μητριάς του. Αργότερα, ενθαρρυμένος από την επιτυχία της Φαίδρας του σύγχρονού του Σοφοκλή, ο Ευριπίδης ξαναγράφει τον Ιππόλυτο, μια πολύ πιο έξυπνη εκδοχή ευθυγραμμισμένη με τις προτιμήσεις της εποχής του.

  Ο Ιππόλυτος είναι ένα σύγχρονο κλασσικό έργο, εξαιρετικά ενδιαφέρον για μας σήμερα. Η σύγκρουση μεταξύ του έρωτα που αισθάνεται η Φαίδρα για τον Ιππόλυτο θα την οδηγήσει στην αυτοκτονία ωθούμενη από την αδιαλλαξία του Ιππόλυτου και το τι θα πει ο κόσμος. Η ήττα μιας γυναίκας που ντρέπεται γιατί αγάπησε εν αντιθέσει με την αδιαλλαξία ενός άντρα που λέει «εύχομαι όλες εσείς οι γυναίκες να πεθαίνατε», εκφράζει ξεκάθαρα την πάλη άντρα-γυναίκας όπου η γυναίκα βρίσκεται πάντοτε σε μειονεκτική θέση. Η κοινή λογική εκφράζεται από την τροφό, μια γυναίκα που εκπροσωπεί την αγάπη άνευ όρων και που δε θα μπορούσε να βρίσκεται πιο μακριά από εκείνες τις θεές των οποίων η ευτυχία των γιων και των κόρων τους μετράει πολύ λιγότερο από τη διαμάχη μεταξύ τους για να αποδείξουν ποια από τις δύο είναι ισχυρότερη.

  Στη δική μας πρόταση η τραγωδία βαραίνει τη Φαίδρα. Δεν μπορεί να αντισταθεί στον ερωτά της για τον Ιππόλυτο. Αναλαμβάνει την ευθύνη για το τραγικό της λάθος και αυτοκτονεί. Διαβάζοντας τους τίτλους των έργων του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι όλοι είτε συλλογικοί (Πέρσες, Τρωάδες κλπ) ή ατομικοί (Οιδίποδας, Μήδεια κλπ) ήρωες/ηρωίδες. Η εκδοχή που γράψαμε ο Isidro Timón και εγώ είναι εμπνευσμένη και από τα δύο έργα του Ευριπίδη, την επιτυχή και την αποτυχημένη εκδοχή, έχοντας υπόψη και τη Φαίδρα του Σοφοκλή και εκλογικεύοντας την παθιασμένη, συναισθηματική και σεξουαλική σχέση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας που πέραν από την κοινωνική τους σχέση, μητριά-προγονός, ήταν δύο νέοι άνθρωποι παρόμοιας ηλικίας. Πάντοτε μέσα από τον τεράστιο σεβασμό που εμπνέει ένας συγγραφέας που κατάφερε να αντισταθεί στη δοκιμασία του χρόνου τόσο καλά.

  Emilio del Valle

   

• MALTRAVIESO TEATRO

  Ο θίασος Maltravieso Teatro δημιουργήθηκε το 2015 από τους Amelia David και Isidro Timón, επαγγελματίες με ευρεία μόρφωση και εμπειρία σε διάφορα πεδία των Σκηνικών Τεχνών στο θεατρικό πανόραμα της Εξτρεμαδούρας αλλά και της Ισπανίας. Από τότε, ο θίασος έχει ανεβάσει τέσσερις παραγωγές: La inauguración (Τα εγκαίνια) του Βάτσλαβ Χάβελ, Vis a vis του Isidro Timón, El desván de nunca jamás (Η σοφίτα του ποτέ ποτέ) του Isidro Timón και Ιππόλυτος του Ευριπίδη, σε διασκευή των Emilio del Valle και Isidro Timón. Οι προτάσεις του Maltravieso Teatro αφορούν διασκευές κλασικών αλλά και σύγχρονων κειμένων.

  maltraviesoteatro.com

   

• LA ALMENA PRODUCCIONES

  Η εταιρεία παραγωγής La Almena Producciones διευθύνεται από τον Luis S. Molina, ηθοποιό και παραγωγό. Έχει συνεργαστεί με διαφημιστικές εταιρείες και κινηματογραφικούς παραγωγούς αναλαμβάνοντας την παραγωγή οπτικοακουστικών μέσων αλλά και τη Διεύθυνση Παραγωγής. Έχει επίσης συνεργαστεί με πολλούς δήμους για την παραγωγή και την πραγματοποίηση εκδηλώσεων. Είναι παραγωγός και συμπαραγωγός σε περισσότερες από 20 θεατρικές παραγωγές, μεταξύ αυτών και στον Ιππόλυτο.

• Πέμπτη 18 Ιουλίου

  Αμφιθέατρο «το σκαλί», Αγλαντζιά

• Σάββατο 20 Ιουλίου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

• Δευτέρα 22 Ιουλίου

  Αρχαίο Ωδείο Πάφου

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• Μετάφραση

  Γιώργος Χειμωνάς

• Σκηνοθεσία/Κίνηση

  Izumi Ashizawa

• Σκηνικά/Κοστούμια

  Έλενα Κατσούρη, Θέλμα Κασουλίδου

• Μουσική

  Ερμής Μιχαήλ

• Σχεδιασμός φωτισμού

  Βασίλης Πετεινάρης

• Δημιουργία trailer

  Sock Team

• Υπεύθυνη Παραγωγής/Επικοινωνία

  Στέφανη Πολυκάρπου

Διανομή:

• Πενθέας

  Γιώργος Κυριάκου

• Χορός Βακχών/ Διόνυσος/ Κάδμος/ Τειρεσίας/ Αγγελιαφόρος Α’/ Αγγελιαφόρος Β’/ Αγαύη

  Νάγια Αναστασιάδου,
  Νίκη Δραγούμη,
  Ιωάννα Κορδάτου,
  Θέμιδα Νικολάου,
  Λουκία Πιερίδου,
  Μαρία Φιλίππου

• Σημείωμα σκηνοθέτη

  Διαπολιτισμικές Βάκχες: Η πρώτη θεατρική σύμπραξη καλλιτεχνών από την Κύπρο και την Ιαπωνία στην Κυπριακή σκηνή.

  Εδώ και δεκαετίες, ακαδημαϊκοί αναφέρονται στις απαράμιλλες ομοιότητες μεταξύ του αρχαίου ελληνικού δράματος και του Ιαπωνικού θεάτρου Νο. Στις δυο αυτές παραδόσεις, που προέρχονται από τόσο μακρινούς πολιτισμούς, μυστηριωδώς, συναντάμε συγγενείς αισθητικές. Αυτό αποτέλεσε και το εφαλτήριο για τη δική μας παραγωγή – να συνδυάσουμε τους δυο αυτούς πολιτισμικούς κώδικες και να δημιουργήσουμε μια νέα σκηνική γλώσσα με τη μορφή της διαπολιτισμικής παράστασης των Βακχών.

  Μέσα από την παράσταση των Βακχών, αντιπαραθέτουμε τους κόσμους της Ανατολής/Δύσης, Αρσενικού/Θηλυκού, Ενστίκτου/Λογικής. Ο Διόνυσος παρουσιάζεται ως «ιδέα», ως μια έννοια πνευματική, άπιαστη και προκλητική παρά σαν απτός, ανθρώπινος χαρακτήρας. Τεχνικές εμπνευσμένες από την Ιαπωνική υποκριτική παράδοση και αισθητική αποτελούν το όχημα για την απόδοση του Διονύσου και των Βακχών, των «Άλλων». Ο δυτικός ρεαλισμός δομεί τον άκαμπτο και φθίνων κόσμο του Πενθέα. Η αντιπαραβολή δύο εντελώς διαφορετικών μεθόδων υποκριτικής και αισθητικής, φανερώνει μπροστά μας τη δραματική ένταση των δυο δυνάμεων του έργου: του αυτόχθονα και του νεοφερμένου, του εντόπιου και του ξένου – πρόκειται για το συγκρουσιακό αφήγημα που συναντάμε σήμερα, στη μεταναστευτική κρίση της Ευρώπης και της Αμερικής.

  Εκτός από τον μοναδικό άνδρα ηθοποιό στο ρόλο του Πενθέα, η υπόλοιπη διανομή αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες ηθοποιούς. Συνδιαλεγόμαστε έτσι, με τις παλαιές δομές, ανάμεσά τους και το θέατρο, όπου η φωνή των γυναικών, των «Άλλων», ήταν καλυμμένη, φιμωμένη ή και αποκλεισμένη ακόμα και από την ίδια την εκπροσώπηση του εαυτού τους. Τώρα οι γυναίκες διεκδικούν ξανά τα πάντα.

  Izumi Ashizawa

• Belacqua Theatre

  Το Belacqua Theatre ιδρύθηκε το 2017 από την ηθοποιό Ιωάννα Κορδάτου, με στόχο να έρθει σε ενεργή και δημιουργική θέση το σώμα και η κίνηση του ηθοποιού στη θεατρική διαδικασία. Χρησιμοποιεί αρχές από το ευρύτερο πεδίο του σωματικού θεάτρου και του θεάτρου της Επινόησης. Επικεντρώνεται σε κλασικά και σύγχρονα κείμενα, θεατρικά και λογοτεχνικά.

  Τον Οκτώβριο του 2017 παρουσίασε την εναρκτήρια παράσταση WMWMWM, βασισμένη στο ραδιοφωνικό έργο του Samuel Beckett Words and Music («Πλατφόρμα Νέων Δημιουργών dubitanda» και «theYard.Residency.18»).

  Στο πλαίσιο μιας συνεχούς θεατρικής εκπαίδευσης μέσα από την επαφή και μετάκληση ξένων θεατρικών καλλιτεχνών, προσκαλεί και συνεργάζεται με τη σκηνοθέτιδα Izumi Ashizawa (Ιzumi Ashizawa Performance) για την παραγωγή των Βακχών.

• Izumi Ashizawa Performance

  Ιδρύθηκε το 2002 από την Ιαπωνίδα σκηνοθέτιδα Izumi Ashizawa.

  Κύριοι άξονες εξερεύνησης και πειραματισμού της αποτελούν η σωματική αφήγηση με μη συμβατικές χρήσεις της θεατρικής μαριονέτας, του σκηνικού αντικειμένου και της μάσκας. Οι τεχνικές αυτές που βασίζονται στις σωματικές τεχνικές του Ιαπωνικού θεάτρου έχουν διδαχθεί και χρησιμοποιηθεί σε αρκετές παραστάσεις επινοημένου θεάτρου σε πολλά μέρη του κόσμου: ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδά, Αυστραλία, Νορβηγία, Ρωσία, Σλοβενία, Ρουμανία, Πολωνία, Τουρκία, Ιράν, Περού και Εσθονία.

  Κάποιες ενδεικτικές παραστάσεις πρωτότυπων θεατρικών έργων της Izumi Ashizawa είναι: The Blue Rocks, Gilgamesh, Le Morte de La Fontaine, Haoma and the Warrior, Minotaur, Dreams in the Arms of the Binding Lady, Mysterious Lake, The Little Goddess κ.ά.

  Η Izumi Ashizawa και το έργο της έχουν λάβει πολλές διακρίσεις, μεταξύ άλλων: Medal of Honor for Cultural Excellence from the City of Piura (Περού), the Kennedy Center American College Award Excellence in Directing and Technology, Capital Fringe Director’s Award και UNESCO-Aschberg Award.

  www.izumiashizawa.com