Ευγενείς ή οπαδοί;  Εισβολείς ή τουρίστες; Θύματα ή θύτες; Οι Ιππείς αποτελούν ένα αίνιγμα, αλλά είναι ένα έργο πιο επίκαιρο από ποτέ, τώρα στην εποχή της μετα-αλήθειας, των πλαστών ειδήσεων, της εικονικής πραγματικότητας.

Ο ποιητής δεν στήνει μία κωμωδία μόνο για την εποχή του, αλλά παραδίδει μια συνομωσία ήδη εφαρμοσμένη στο μέλλον. Πλήθος από δημαγωγούς  πολιτικούς, μια αποπροσανατολισμένη δημοκρατία, αδιαφορία για το όφελος του Δήμου, συκοφαντία, φτώχεια, ένας πόλεμος που δεν έλεγε να τελειώσει, ο φόβος για ένα νέο ξέσπασμα της επιδημίας που άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς, συγκροτούν το σκηνικό δράσης του έργου. 

Βαμμένοι με τα χρώματα του πολέμου, οι Ιππείς συνωμοτούν με τον Αριστοφάνη για να ρίξουν την εξουσία σε μια πόλη φοβισμένη και παρηκμασμένη. Στη μάχη ανάμεσα στον πιο παλιό τοξικό πολιτικό και τον επόμενο ανάλογό του, ο Αριστοφάνης προβάλλει την ανθρωπιά ως απαραίτητο στοιχείο για την εξουσία, χρησιμοποιεί όμως τα ίδια ακραία όπλα για να την κατακτήσει!

Κωνσταντίνος Ρήγος

Το πρώτο κρατικό θέατρο ιδρύθηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο Α΄ και εγκαινιάστηκε το 1901 ως «Βασιλικό Θέατρο». Λειτούργησε επτά χρόνια, αλλά τον Απρίλη του 1908 έκλεισε καθώς αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα. Το θέατρο παρέμεινε κλειστό φιλοξενώντας σποραδικά ξένους θιάσους έως το 1930 οπότε και ιδρύεται το «Εθνικό Θέατρο» ως επιχορηγούμενη δραματική σκηνή με δικό της θίασο και δική της Δραματική Σχολή.

Στα 90 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας του, το Εθνικό Θέατρο κατάφερε να δημιουργήσει μια ισχυρή θεατρική παράδοση. Διαθέτει 5 σκηνές στο κέντρο της Αθήνας: την Κεντρική Σκηνή και τη  Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» στο κτίριο Τσίλλερ, τη Σκηνή Κοτοπούλη, τη Σκηνή Κατίνα Παξινού και τη Σκηνή Ελένη Παπαδάκη στο κτίριο Rex. Στο Σχολείο της Αθήνας-Ειρήνη Παπά, όπου στεγάζεται και η Δραματική του Σχολή, λειτουργεί ανοιχτό θέατρο.

Το ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου στοχεύει στην πολυφωνία, θέτοντας σε δημιουργικό διάλογο την παράδοση και το μέλλον. Γνωστά κλασικά έργα με μοντέρνα ματιά, άπαιχτα ελληνικά και ξένα αριστουργήματα, σύγχρονα έργα, ελληνικά και ξένα μεγάλα θεάματα, χοροθέατρο, χώρος για πειραματισμό με νέους τρόπους σκηνικής έκφρασης, συσπειρώνουν γύρω τους συντελεστές υψηλών προδιαγραφών. Το αρχαίο δράμα παραμένει στο επίκεντρο σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς με σεβασμό στην παράδοση αλλά και με διάθεση για ανανέωση και πειραματισμό. Το Σεπτέμβριο του 1938, τo Eθνικό Θέατρο πραγματοποίησε την πρώτη στους νεώτερους χρόνους παράσταση Αρχαίου Δράματος στο αργολικό θέατρο με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη. Το 1955 καθιέρωσε επισήμως τον θεσμό των Επιδαυρίων και από τότε, κάθε καλοκαίρι, το Εθνικό Θέατρο δίνει αδιάλειπτα τον παλμό στο Φεστιβάλ.

Το Εθνικό Θέατρο ενισχύει επίσης ενεργά τον διάλογο με την καλλιτεχνική δημιουργία του εξωτερικού: προωθεί συνεργασίες με ξένα θέατρα και σημαντικούς καλλιτέχνες, διοργανώνει περιοδείες και συμμετέχει σε μεγάλα φεστιβάλ. Από το 2009 είναι ενεργό μέλος της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης (UTE).

Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου είναι η δραματολόγος-μεταφράστρια, Έρι Κύργια.

www.n-t.gr