Κατηγορία: Παραστάσεις

• Παρασκευή, 22 Ιουλίου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

• Σάββατο, 23 Ιουλίου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• Μετάφραση

  Γιώργος Μπλάνας

• Σκηνοθεσία

  Άρης Μπινιάρης

• Μουσική σύνθεση

  Φώτης Σιώτας

• Σκηνικά

  Μαγδαληνή Αυγερινού

• Κοστούμια

  Βασιλική Σύρμα

• Σχεδιασμός φωτισμών

  Αλέκος Αναστασίου

• Επιμέλεια κίνησης/Χορογραφίες

  Εύη Οικονόμου

• Σύμβουλος δραματουργίας

  Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

• Μετρική ανάλυση πρωτοτύπου

  Καίτη Διαμαντάκου

• Επιστημονική συνεργάτις

  Κατερίνα Διακουμοπούλου

• Βοηθός σκηνοθέτη

  Δώρα Ξαγοράρη

• Βοηθός σκηνογράφου

  Ξένια Παπατριανταφύλλου

• Βοηθός ενδυματολόγου

  Αλέξανδρος Γαρνάβος

• Bοηθός φωτιστή

  Ναυσικά Χριστοδουλάκου

• Ειδικές κατασκευές/Γλυπτική

  Eργαστήριο Δήμητρα Καίσαρη

• Επιμέλεια μακιγιάζ

  Eύη Ζαφειροπούλου

• Διεύθυνση Παραγωγής

  Στέλλα Γιοβάνη

• Οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής

  Βασιλεία Τάσκου,
  Άννα Πασπαράκη

• Φωτογραφίες

  Πάτροκλος Σκαφίδας

Διανομή:

• Προμηθέας

  Γιάννης Στάνκογλου

• Κράτος

  Άρης Μπινιάρης

• Βία/Ακόλουθος Ωκεανού/Ακόλουθος Ερμή

  Κωνσταντίνος Γεωργαλής

• Ήφαιστος/Ακόλουθος Ωκεανού/Ακόλουθος Ερμή

  Δαυίδ Μαλτέζε

• Ωκεανός

  Αλέκος Συσσοβίτης

• Ιώ

  Νάνσυ Μπούκλη

• Ερμής

  Ιωάννης Παπαζήσης

• Ακόλουθοι Κράτους και Βίας

  Κατερίνα Δημάτη,
  Γρηγορία Μεθενίτη

• Χορός

  Δήμητρα Βήττα,
  Ελένη Βλάχου,
  Φιόνα Γεωργιάδη,
  Κατερίνα Δημάτη,
  Δάφνη Κιουρκτσόγλου,
  Γρηγορία Μεθενίτη,
  Δάφνη Νικητάκη,
  Αλεξία Σαπρανίδου,
  Θάλεια Σταματέλου

• Μουσικός επί σκηνής

  Σταμάτης Φουσέκης (ηλεκτρικό κοντραμπάσο)

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_8750

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_8825

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_8830

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_8835

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_8851

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9016

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9018

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9028

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9036

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9038

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9071

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9087

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9140

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9491

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9628

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9635 (1)

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9635

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9688

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9718

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9728

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9746

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9751

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9861

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9885

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9932

• 

  -¬Patroklos_Skafidas_9944

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

  Σαν ένα βέλος που διατρέχει τη δραματική αλληλουχία των σκηνών, για να χτυπήσει καίρια στο τέλος, μοιάζει η σπαρακτική, με συνεχή κλιμάκωση, προσπάθεια του Προμηθέα, καθώς επιδιώκει να αντισταθεί στον απολυταρχικό μηχανισμό της τυραννίδας του Δία. Η μορφή του πάσχοντος θεού-προφήτη ορθώνεται εκτεθειμένη στην ερημιά μιας απροσπέλαστης χώρας, στην πέτρινη εξορία στυγερών δεσμών, πάνω σε ένα σημείο καθήλωσης, τιμωρίας και διαπόμπευσης. Εκεί όπου κορυφώνεται η σκληρότητα και η αδιαλλαξία των κρατούντων αρχόντων απέναντι σε όποιον τολμήσει να αντιταχθεί στις αποφάσεις της ηγεμονίας, εκκινεί ο Προμηθέας να ηλεκτρίζει τις παρορμήσεις του.

  Σαν φορέας μιας άγρυπνης ψυχικής διέγερσης, που δεν καταλαγιάζει και δεν σβήνει, μα διαρκώς αυτο-αναφλέγεται, ο ήρωας προκαλεί τα αντανακλαστικά μιας αφύπνισης. Με κελεύσματα για την αυτοπραγμάτωση, τη χειραφέτηση και τον οριστικό απεγκλωβισμό από τον καταστροφικό φθόνο στυγνών ηγεμόνων, αντικρούει ακατάπαυστα τις προσταγές του Δία για συμμόρφωση. Μέσα από λόγια πύρινα, προφητικά, άλλοτε αιχμηρά και άλλοτε γεμάτα συμπόνια, μας καλεί, να έρθουμε σε επαφή με μια πηγή υπαρξιακής καταγγελίας ικανής να ανατρέψει οποιαδήποτε ισχύουσα τυραννίδα και να την αμφισβητήσει συθέμελα ως θεόθεν δεδομένη. Στο κάλεσμα αυτό, ο Δίας προτάσσει αμείλικτα, διά των αντιπροσώπων του, άλλοτε την τυφλή υπακοή στις αποφάσεις του, άλλοτε την καταναγκαστική συστράτευση στους δόλιους σκοπούς του.

  Κάθε εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης μαρτυρά, με την παρουσία του, τις σκοτεινές μεθόδους της ηγεμονίας και επιβεβαιώνει τον άσπλαχνο χαρακτήρα του τυράννου. Όργανα εκτελεστικά, καιροσκόποι σύμβουλοι, εθελόδουλοι, οι οποίοι μεταφέρουν τελεσίγραφα μαζί με τους φύλακες-ακόλουθους που τους συνοδεύουν, εντείνουν τη διαγράμμιση μιας αμείλικτης θεσμικής ιεραρχίας.

  Τη σκοτεινή διαδρομή των τακτικών του τυράννου αλλά και τη μαρτυρική προσπάθεια του Προμηθέα, παρακολουθούν οι Ωκεανίδες. Αναζητούν τον ψυχικά πυρακτωμένο προφήτη στον τόπο της καθήλωσης και αφουγκράζονται τους λογισμούς του. Αναρωτιούνται πού οδηγεί ο μόχθος για αλλαγή όταν πληρώνεται με τόσο βαριά ποινή. Οργίζονται μπροστά στον καιροσκοπισμό του Ωκεανού και συνειδητοποιούν σταδιακά τους αυθαίρετους βρυχηθμούς της εξουσίας. Αντικρύζουν, τέλος, το οιστρήλατο σώμα της Ιούς και συντονίζονται με τους σπασμούς της τραγικής μοίρας της. Το αναλώσιμο και βασανισμένο κορμί της, το κορμί που γίνεται βορά για τους αιμοβόρους πόθους του τυράννου, επισφραγίζει οριστικά στην καρδιά τους την αποκτήνωση του Δία.

  Οι τελεσίδικες προσταγές του Ερμή, το μόνο που κατορθώνουν, είναι να προκαλέσουν περαιτέρω το θυμικό τους και να συντονίσουν αδιάσειστα τη βούλησή τους με τους στοχασμούς του Προμηθέα. Η τελική τους απόφαση – να κατακρημνιστούν μαζί του στα Τάρταρα – δηλώνει τη συναισθηματική τους μετακίνηση, όπου με μια έκδηλη συγκίνηση μεταστοιχειώνουν τον φόβο σε γενναιότητα. Έχει φτάσει πια η στιγμή που τα πυριφλεγή βέλη των προμηθεϊκών παρορμήσεων έχουν βρει τον στόχο τους. Ως φορέας μιας τελεσφόρας ενόρασης, ως κομιστής ενός ελπιδοφόρου οραματισμού, ο Προμηθέας ετοιμάζεται να πέσει στα Τάρταρα. Μια πτώση που διεγείρει αγέρωχα, ερεθίζει ακατάπαυστα και κλιμακώνει αποκαλυπτικά τη σύγκρουση του αλύγιστου προφήτη με τον στυγνό και αδιάλλακτο τύραννο.

  Άρης Μπινιάρης

• ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ

  Η εταιρεία θεάτρου «Δόλιχος» συστάθηκε τον Ιούνιο του 1998 με πρωτοβουλία του σκηνοθέτη, ηθοποιού και μεταφραστή Δημήτρη Τάρλοου και στεγάζεται στο θέατρο Πορεία από το 2000.

  Το πολυσυλλεκτικό ρεπερτόριό του περιλαμβάνει σύγχρονα ξένα έργα –μερικά σε πανελλήνια πρώτη παρουσίαση (Το Κτήνος στο Φεγγάρι, Ευρυδίκη, Οικόπεδα με θέα, Το Δάσος, Ολεάννα, Blasted, The Man Who), κλασικά έργα από την παγκόσμια θεατρική (και μη) λογοτεχνία όλων των εποχών σε σύγχρονες διασκευές από σημαντικούς συγγραφείς ή πρωτοποριακές δραματουργίες (Φρεναπάτη –βασισμένη στη L’ Illusion comique του Pierre Corneille, Μιράντα –βασισμένη στην Τρικυμία του Σαίξπηρ, Τρεις Αδερφές, Παντρολογήματα, Δάφνις και Χλόη, Βάκχες, Η Αγριόπαπια, Η Νύχτα της Ιγκουάνα), καινούργια ελληνικά έργα (Η Λήθη, Τυφλό Σημείο, Μεγάλη Χίμαιρα-διασκευή, Το Ευχαριστημένο-διασκευή, Γιούγκερμαν-διασκευή, Ύψωμα 731-σύνθεση, Δόξα Κοινή-σύνθεση).

  Η πολυμορφία χαρακτηρίζει και τις υφολογικές επιλογές των παραστάσεων, καθώς ο «Δόλιχος» συνεργάζεται με σκηνοθέτες διαφορετικών σχολών και απόλυτα προσωπικού στίγματος (Στάθης Λιβαθινός, Γιάννης Χουβαρδάς, Oskaras Korsunovas, Δημήτρης Τάρλοου, Γρηγόρης Καραντινάκης, Μάρθα Φριντζήλα, Renate Jett, Cezaris Grauzinis, Δημήτρης Καραντζάς, Άρης Μπινιάρης, Γιάννος Περλέγκας, Μαρία Μαγκανάρη, Αργύρης Πανταζάρας), με σταθερό στόχο μια ζωντανή θεατρική γλώσσα που να εκφράζει τις ανησυχίες (κοινωνικές και καλλιτεχνικές) του σήμερα και ταυτόχρονα να προσηλώνεται στο μέλλον. Περαιτέρω, ο «Δόλιχος» έχει συμμετάσχει σε συμπαραγωγές με ομάδες νέων καλλιτεχνών και έχει διοργανώσει ποικίλες παράλληλες δραστηριότητες.

  Οι παραστάσεις του θεάτρου Πορεία έχουν βραβευτεί πολλές φορές από τους σημαντικότερους φορείς στην Ελλάδα και έχουν παρουσιαστεί σε περιοδείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Παράλληλα με τις παραστάσεις, το θέατρο Πορεία προσφέρει στο θεατρικό κοινό δράσεις και εκδηλώσεις που εμπνέονται από το ρεπερτόριο, όπως ανοιχτές συζητήσεις με τους συντελεστές, φιλοσοφικά brunches, συναντήσεις με τους καλλιτέχνες, μουσικές βραδιές, εκθέσεις, κ.ά. Το αφοσιωμένο κοινό του θεάτρου αποτελούν θεατρόφιλοι όλων των ηλικιών.

  Το θέατρο Πορεία είναι πλήρως προσβάσιμο και επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

  poreiatheatre.com

• Τετάρτη, 6 Ιουλίου

  Αρχαίο Ωδείο Πάφου

• Παρασκευή, 8 Ιουλίου

  Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ’

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΓΛΙΚΟΥΣ ΥΠΕΡΤΙΤΛΟΥΣ

• • Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΤΟΜΑ ΑΝΩ ΤΩΝ 17 ΕΤΩΝ

• Μετάφραση

  Μπράτολιουμπ Κλάιτς

• Διασκευή/Σκηνοθεσία/Σκηνικά

  Ντιέγκο ντε Μπρέα

• Δραματουργία

  Τζέινα Χότζιτς

• Κοστούμια

  Μπλάγκοϊ Μίτσεβσκι

• Σχεδιασμός φωτισμών

  Μοάμεντ Σάκοβιτς

• Σχεδιασμός ήχου

  Ντάνκο Μπέβαντα

Διανομή:

• Οιδίποδας

  Ντίνο Μπάιροβιτς

• Ιοκάστη

  Μεχίντα Μουσλίοβιτς

• Κρέων/Βοσκός

  Ντάμιρ Τσόμπο

• Τειρεσίας

  Ίζουντιν Μπάιροβιτς

• Ιερέας/Χορός/Βοσκός

  Ντάμιρ Μάσιτς

• Αγγελιοφόρος

  Έμιρ Φέιζιτς

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-9

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-26

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-32

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-35

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-41

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-46

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-49

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-65

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-72

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-73

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-80

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-86

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-94

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-102

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-130

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-135

• 

  VH-Car Edip 1-11-2022-139

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

  Ο Οιδίπους Τύραννος είναι μια αρχαία ελληνική τραγωδία ενός από τους τρεις σπουδαίους τραγωδούς, του Σοφοκλή στην οποία ο τραγικός ήρωας, ο Οιδίποδας, προσπαθεί να γλιτώσει από το πεπρωμένο που του καθόρισαν οι θεοί και να αποφύγει τα δεινά που αυτό θα του επιφέρει. 

  Αγνοώντας την καταγωγή του, ως υιοθετημένος γιος και όχι ως πραγματικό παιδί των γονιών του, φέρνει τον εαυτό του σ’ ένα μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στην πραγμάτωση της προφητείας: ο Οιδίποδας δολοφονεί τον πατέρα του, παντρεύεται τη μητέρα του και αποκτά μαζί της παιδιά.

  Όλα αυτά συμβαίνουν πριν από την έναρξη της πλοκής έργου και η τραγωδία εκτυλίσσεται από  την αποκάλυψη της αλήθειας και έπειτα. 

  Η πόλη της Θήβας πλήττεται από λοιμό και ο λόγος είναι ένα κακό που συνέβη πριν από πολλά χρόνια. Ο Οιδίποδας που έχει ήδη σώσει την πόλη μια φορά, λύνοντας τον γρίφο της Σφίγγας, ξεκινά να αναζητά την αιτία και προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα. Από κυνηγός γίνεται θήραμα.  Αντιλαμβάνεται ότι αυτός φταίει για όλα τα δεινά επειδή σκότωσε τον ίδιο του τον πατέρα και παντρεύτηκε την ίδια του τη μητέρα. Και τώρα η τιμωρία για αυτή τη θηριωδία είναι ο λοιμός.

  Εκ πρώτης όψεως δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτή την κατάσταση στις μέρες μας καθώς, ευτυχώς, οι αιμομικτικές σχέσεις σπανίζουν. Όμως, το δραματικό αυτό κείμενο επικοινωνεί με το παρόν με τέτοιο τρόπο ώστε για κάθε τι που μας συμβαίνει τώρα πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία του στο παρελθόν μας. Αυτή τη στιγμή, ο κόσμος πλήττεται από τον κορονοϊό – και εμείς σαν τον Οιδίποδα προσπαθούμε να καταλάβουμε από πού προήλθε αυτό το κακό.  Κάθε δράση έχει μια αντίδραση και εμείς έχουμε δημιουργήσει όλα τα κακά από μόνοι μας, συνειδητά ή ασυνείδητα. Τώρα η φύση παίρνει εκδίκηση για την ρύπανση και την καταστροφή που προκάλεσαν οι πράξεις, η απληστία, η κακία και το μίσος μας. Ο πλανήτης έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από ποτέ άλλοτε και για να λυθούν αυτά τα προβλήματα πρέπει να πάμε πίσω στον χρόνο και να βρούμε την αιτία των δεινών μας. Ή, για να ακριβολογούμε, δεν έχουμε ακόμα ξεκινήσει να ψάχνουμε τις αιτίες για να λύσουμε τα προβλήματα.  Είμαστε ακόμα, όπως λέει και ο τυφλός προφήτης Τειρεσίας: «Τυφλοί ενώ βλέπουμε».

  Μέσα από αυτή τη μυθική ιστορία ο  Ντιέγκο ντε Μπρέα τονίζει μέσα από τη σκηνοθετική του προσέγγιση, την ψυχρότητα, τις κακουχίες, τη βαρβαρότητα και το κακό που πηγάζει από τους ανθρώπους σαν από το Κουτί της Πανδώρας. Πάντα νέο, απροσδόκητο και πιο βάναυσο από πριν. Γιατί το κακό δεν έρχεται ποτέ μόνο του.

  Τζέινα Χότζιτς

• ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΕΡΑΓΕΒΟ

  Το Εθνικό Θέατρο του Σεράγεβο είναι το πιο εξέχον θέατρο στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Προσφέρει παραστάσεις θεάτρου, όπερας και μπαλέτου και στεγάζει επίσης τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Σεράγεβο. Αυτό το μεγάλο και όμορφο κτίριο στην Obala Kulina Bana δεν είναι μόνο το σπίτι του θεάτρου, αλλά είναι επίσης και ένα από τα Προστατευόμενα Εθνικά Μνημεία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Karl Paržik και χτίστηκε κατά την αυστροουγγρική περίοδο και αρχικά χρησίμευσε ως κοινωνική εγκατάσταση που άνοιξε επίσημα στις 2 Ιανουαρίου 1899.

  Με την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου στις 17 Νοεμβρίου 1919, το κτίριο υποβλήθηκε σε ενδελεχή ανακατασκευή και οι πρώτες παραστάσεις ανέβηκαν στο κτίριο της Obala Kulina Bana τον Οκτώβριο του 1921. Ο διάσημος Σέρβος θεατρικός συγγραφέας, Branislav Nušič, υπηρέτησε ως ένας από τους πρώτους σκηνοθέτες του θεάτρου. Μέχρι και τη χρονική περίοδο αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Εθνικό Θέατρο λειτουργούσε αποκλειστικά ως θέατρο, αλλά στη συνέχεια δημιούργησε τα δικά του σύνολα όπερας και μπαλέτου, το 1946. Στα 100 χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου στο Σεράγεβο, έχουν ανέβει περισσότερα από 1.000 θεατρικά έργα και μερικές εκατοντάδες παραστάσεις όπερας και μπαλέτου. Τα σύνολα του Εθνικού Θεάτρου έχουν κάνει πολυάριθμες εμφανίσεις και έχουν λάβει πολλά εθνικά και διεθνή βραβεία, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης αναγνώρισης που προσφέρει η πόλη του Σεράγεβο, το βραβείο της 6ης Απριλίου, σε τρεις ξεχωριστές περιπτώσεις.

  Φέτος, το Εθνικό Θέατρο του Σεράγεβο γιορτάζει την 100η επέτειό του και παρουσιάζει πολυάριθμες παραστάσεις θεάτρου, όπερας και μπαλέτου.

  www.nps.ba

• ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ MESS

  Το Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου MESS ιδρύθηκε το 1960 με το όνομα «Το Φεστιβάλ Μικρών και Πειραματικών Σκηνών της Γιουγκοσλαβίας», το οποίο του έδωσε το ευρέως γνωστό ακρωνύμιο MESS. Το Φεστιβάλ ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Jurislav Korenić και είναι ένα από τα παλαιότερα φεστιβάλ στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη.

  Το MESS διακόπηκε όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Η διεύθυνση του Φεστιβάλ, με επικεφαλής έναν από τους πιο διακεκριμένους θεατρικούς σκηνοθέτες της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, τον Haris Pašović, το μετονόμασε σε Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου και Κινηματογράφου MESS του Σεράγεβο και ξεκίνησε μια πολιτιστική αντίσταση ενάντια στην πολιορκία στο Σεράγεβο. Το Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου και Κινηματογράφου MESS διοργάνωσε το πρώτο φεστιβάλ κινηματογράφου στο πολιορκημένο Σεράγεβο το 1993, «Μετά το τέλος του κόσμου», το οποίο ήταν ο προκάτοχος του σημερινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σεράγεβο. Εκείνη την εποχή, το MESS ανέλαβε την παραγωγή παραστάσεων τοπικών καλλιτεχνών, αλλά και άλλων που σκηνοθετήθηκαν από τον Peter Schumann και την Susan Sontag. Ως αποτέλεσμα όλων των πολιτιστικών δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια του πολέμου, που σε μεγάλο βαθμό ξεκίνησαν ή πραγματοποιήθηκαν με τη βοήθεια του MESS, το Σεράγεβο προτάθηκε ως πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης.

  Κατά το τέλος της πολιορκίας το 1997, ανέλαβαν τον θεσμό νέοι επαγγελματίες του θεάτρου με επικεφαλής τον σκηνοθέτη Dino Mustafić. Το Φεστιβάλ ανανεώθηκε θέτοντας ως υψηλό στόχο τη δημιουργία ενός διεθνούς θεατρικού ρεπερτορίου με τα σημαντικότερα θεατρικά έργα του κόσμου. Στο πρώτο Φεστιβάλ συμμετείχαν ονόματα όπως ο Giorgio Strehler, ο Peter Schumann, ο Jozef Nadj και ο Frank Castorf. Το Φεστιβάλ, το οποίο μέχρι σήμερα διοργανώνεται με ενθουσιασμό και αφοσίωση αποσκοπώντας στην προσέλκυση νέων γενεών στο θέατρο, κατάφερε να αποκτήσει ένα εντελώς νέο κοινό, διατηρώντας ταυτόχρονα και το παλιό.

  Το Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου MESS υπήρξε καινοτόμο από την αρχή͘ της ίδρυσής του. Όλες οι προηγούμενες διευθύνσεις του έφεραν σε πέρας όλες τις διοργανώσεις του ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες στο Σεράγεβο, με τέτοιο τρόπο που το κατέστησαν ένα πολιτιστικό καταφύγιο για όλες τις γενιές, διακινδυνεύοντας και επενδύοντας στα πιο γενναία και πιο ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά έργα. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο το Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου MESS είναι ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ σε αυτή τη μεριά της Ευρώπης.

  www.mess.ba

• Παρασκευή, 29 Ιουλίου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

• Σάββατο, 30 Ιουλίου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• Μετάφραση

  Παντελής Μπουκάλας

• Σκηνοθεσία

  Βασίλης Παπαβασιλείου

• Συνεργάτις σκηνοθέτις/Δραματουργία

  Νικολέτα Φιλόσογλου

• Σκηνικά/Κοστούμια

  Άγγελος Μέντης

• Μουσική

  Άγγελος Τριανταφύλλου

• Χορογραφία

  Δημήτρης Σωτηρίου

• Σχεδιασμός φωτισμών

  Λευτέρης Παυλόπουλος

• Ενορχήστρωση/Μουσική διδασκαλία

  Γιώργος Δούσος

• Μουσική διδασκαλία

  Χρύσα Τουμανίδου

• Βοηθός σκηνοθέτη

  Άννα-Μαρία Ιακώβου

• Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου

  Έλλη Ναλμπάντη

• Βοηθός χορογράφου

  Σοφία Παπανικάνδρου

• Οργάνωση παραγωγής

  Αθανασία Ανδρώνη

• Οδηγός σκηνής

  Μαρίνα Χατζηϊωάννου

• Φωτογραφίες

  Τάσος Θώμογλου

Διανομή:

• Ελένη

  Έμιλυ Κολιανδρή

• Μενέλαος

  Θέμης Πάνου

• Θεονόη

  Αγορίτσα Οικονόμου

• Θεοκλύμενος

  Γιώργος Καύκας

• Γερόντισσα

  Έφη Σταμούλη

• Αγγελιoφόρος A’

  Δημήτρης Κολοβός

• Αγγελιoφόρος B’

  Άγγελος Μπούρας

• Τεύκρος

  Δημήτρης Μορφακίδης

• Θεράπων

  Χρήστος Μαστρογιαννίδης

• Διόσκουροι

  Νικόλας Μαραγκόπουλος,
  Ορέστης Παλιαδέλης

• Χορός

  Νεφέλη Ανθοπούλου,
  Σταυρούλα Αραμπατζόγλου,
  Λουκία Βασιλείου,
  Μομώ Βλάχου,
  Ελένη Γιαννούση,
  Ηλέκτρα Γωνιάδου,
  Νατάσσα Δαλιάκα,
  Χρύσα Ζαφειριάδου,
  Σοφία Καλεμκερίδου,
  Αίγλη Κατσίκη,
  Άννα Κυριακίδου,
  Κατερίνα Πλεξίδα,
  Μαριάννα Πουρέγκα,
  Φωτεινή Τιμοθέου,
  Χρύσα Τουμανίδου

• Μουσικοί επί σκηνής

  Γιώργος Δούσος (φλάουτο, κλαρίνο, σαξόφωνο, καβάλ),
  Δάνης Κουμαρτζής (κοντραμπάσο),
  Θωμάς Κωστούλας (κρουστά),
  Παύλος Μέτσιος (τρομπέτα, ηλεκτρική κιθάρα),
  Χάρης Παπαθανασίου (βιολί),
  Μανώλης Σταματιάδης (πιάνο, ακορντεόν)

• 

  DSC06197

• 

  DSC06387

• 

  DSC06544

• 

  DSC06628

• 

  DSC06668-2

• 

  DSC06750

• 

  DSC06832

• 

  DSC06846

• 

  DSC06854

• 

  DSC06855

• 

  DSC06869

• 

  DSC06905

• 

  DSC07103

• 

  DSC07211

• 

  DSC07647

• 

  DSC07658

• 

  DSC07704

• 

  DSC08008

• 

  unnamed (68)

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

  «εἶδος μεικτόν, ἀλλά νόμιμον»

  Ο Θεοκλύμενος, βασιλιάς της Αιγύπτου, είναι με τον ράφτη του. Κάνει την τελευταία του πρόβα στο γαμπριάτικο κοστούμι του. Ή, αν προτιμάτε, βρίσκεται στο κεφαλόσκαλο, μπροστά στην είσοδο του ιερού ναού, σαν ήρωας ελληνικής ταινίας του ’50, με ένα μπουκετάκι λουλούδια στο χέρι και περιμένει να υποδεχτεί τη νύφη. Πλην όμως ο γάμος δεν θα γίνει, γιατί εκείνη θα παραμείνει άφαντη, αφού έχει ήδη σαλπάρει κι έχει βάλει πλώρη με ούριο άνεμο για την πατρίδα της, την Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα τη Σπάρτη, μιας και η νύφη δεν είναι άλλη από την Ελένη, τη γνωστή και μη εξαιρετέα Ωραία Ελένη, κόρη του Τυνδάρεου, πλην γέννημα του Δία και της Λήδας. Κόρη επίσης του Ομήρου, αφού εκείνος την τύλιξε στις πάνες του μύθου για να την παραστήσει σαν θύμα απαγωγής από τον Πάρη και συνακόλουθο αίτιο του Τρωικού πολέμου, ενός πολέμου που για πρώτη φορά ένωσε τα διάσπαρτα μέλη του ελληνικού κόσμου απέναντι στον κοινό εχθρό. Ήταν η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της αντιπαράθεσης Ευρώπης-Ασίας, με την Ευρώπη να αποτελεί, για να μην ξεχνάμε τον Πολ Βαλερί, «μια χερσόνησο της Ασίας».

  Ο μύθος της Ελένης περιλαμβάνει τουλάχιστον τρεις απαγωγές και πέντε γάμους. Κοριτσάκι άβγαλτο πέφτει θύμα της απαγωγής του Θησέα, συμβολίζοντας τον αρραβώνα της Αθήνας με τη Σπάρτη. Πρόκειται, δηλαδή, για μια αμιγώς ενδοελληνική υπόθεση. Στη δεύτερη απαγωγή, όμως, εμπλέκεται ο «ξένος παράγων» που λέγεται Πάρης και Αλέξανδρος. Αυτός θα την οδηγήσει στην Τροία με όλα τα γνωστά επακόλουθα ‒ αυτά, εννοείται, που αναπτύσσει καταλεπτώς ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Σημειωτέον, ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη απαγωγή έχει μεσολαβήσει ο γάμος της Ελένης με τον Μενέλαο, που αποκαθιστά, μετά το επεισόδιο του Θησέα, την ομοιοστασία της Λακεδαίμονος. Ο μύθος, όμως, παραμένει δισυπόστατος λόγος: αφενός περιγραφικός και αφετέρου ερμηνευτικός των συμβάντων. Μοίρα των μύθων είναι οι παραλλαγές. Οπότε, προϊόντος του χρόνου, αρχίζει να αναπτύσσεται μια εκδοχή, που υποστηρίζεται δύο και πλέον αιώνες μετά τον Όμηρο, από τον Στησίχορο, τον Ηρόδοτο και τον Γοργία, μεταξύ άλλων, και την υιοθετεί ο Ευριπίδης στη δική του Ελένη. Σύμφωνα με αυτήν, η Ελένη ποτέ δεν πήγε στην Τροία. Απήχθη μεν, αλλά όχι από τον θνητό Πάρη, αλλά από τον θεό Ερμή κατόπιν προτροπής της Ήρας για λόγους προσωπικούς. Αυτός δεν τη μετέφερε στο Ίλιον, αλλά στην Αίγυπτο, στη χώρα του φρόνιμου και μάλλον «φιλέλληνα» βασιλιά Πρωτέα. Εκεί πέρασε τα δέκα χρόνια του Τρωικού πολέμου και ζει σήμερα, επτά χρόνια μετά το τέλος του, ενώ θαλασσοδέρνεται ο νόμιμος σύζυγός της, ο Μενέλαος, επιστρέφοντας από την Τροία και προσπαθώντας μάταια να φτάσει στο σπίτι του. Στην Αίγυπτο τον ξεβράζει μαζί με κάποιους συντρόφους του το κύμα. Μαζί του σέρνει μιαν Ελένη, που δεν είναι όμως η πραγματική, αλλά το ομοίωμά της, το είδωλο που πρόσφερε η Ήρα στον Πάρη εξαπατώντας τον. Τώρα όμως στην Αίγυπτο δεν βασιλεύει ο Πρωτέας, που έχει εν τω μεταξύ πεθάνει, αλλά ο γιος του, ο Θεοκλύμενος. Αυτός, φυσικώ τω λόγω, ως αρσενικό, ορέγεται την εξόριστη, πραγματική Ελένη. Είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της. Αντίθετα, στην υποτιθέμενη, στην πλασματική Ελένη, αυτήν που φέρνει μαζί του πίσω, δίκην λαφύρου, ο Μενέλαος, έχουν φορτωθεί όλες οι κατάρες και τα αναθέματα Ελλήνων και Τρώων για τον πόλεμο και τα δεινά που επισώρευσε. Όπερ σημαίνει η πραγματική Ελένη είναι αθώα του αίματος.

  Στη «δίκη της Ελένης» παίρνει θέση, λοιπόν, ο Ευριπίδης το 412 π.Χ. στην Αθήνα. Στο δικομανές «κλεινόν άστυ», την επαύριο της πανωλεθρίας του αθηναϊκού στόλου στη Σικελία, ο ποιητής, βασιζόμενος και στον αποδεικτικό λόγο του Σικελού ρήτορα-σοφιστή Γοργία, με τίτλο «Ελένης εγκώμιον», που εντυπωσίασε τους Αθηναίους δεκαπέντε χρόνια πριν, επιδίδεται σε ένα σύνθετο εγχείρημα απομάγευσης και διασκέδασης, μέσα σε ένα κλίμα συντριβής, που προοιωνίζεται το λυκόφως του χρυσού αιώνα και της αθηναϊκής δημοκρατίας.

  Ο κωμωδιογράφος Κρατίνος, σύγχρονος του Αριστοφάνη και του Ευριπίδη είχε πει κάποτε ότι αυτοί οι δύο «έχουν κοινά συμφέροντα». Το έκανε, υποτίθεται, χάριν αστεϊσμού. Μετά από τις πολλαπλές ενδείξεις που έχουμε για αλληλοκαταπάτηση εδάφους μεταξύ των δύο ποιητών, αυτήν που απαθανατίστηκε με ένα απαρέμφατο, το «ευριπιδαριστοφανίζειν», ας μείνουμε στα ιστορικά δεδομένα. Το 412 π.Χ. παρουσιάζεται η Ελένη και μόλις έναν χρόνο μετά οι Θεσμοφοριάζουσες, όπου ο Αριστοφάνης εμφανίζει ως θεατρικό ήρωα τον συνάδελφό του και συνομιλεί συγκεκριμένα, μέσα από πλήθος παραθέματα, με την Ελένη.

  Τραγωδία, λοιπόν, ή κωμωδία; Το ερώτημα έχει οπωσδήποτε φιλολογικό ενδιαφέρον. Η πράξη όμως, των ποιητών, το έργο τους δηλαδή, είναι εδώ για να μας αποδείξει ότι, αν, όπως έλεγε ο Εμμανουήλ Ροΐδης, η κωμωδία δεν είναι συνεχώς και αδιαλείπτως κωμική, έτσι και η τραγωδία μπορεί να είναι τραγική κατ’ εξαίρεσιν, ήγουν τραγικωμωδία: «εἶδος μεικτόν, ἀλλά νόμιμον», όπως θα έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός.

  Βασίλης Παπαβασιλείου

• ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

  Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) αποτελεί σήμερα τον μεγαλύτερο θεατρικό και ευρύτερα πολιτιστικό οργανισμό στην Ελλάδα. Με 4 χειμερινές σκηνές, 2 υπαίθρια θέατρα αλλά και με την πραγματοποίηση πανελλαδικών και διεθνών περιοδειών, λειτουργεί ως ενεργός πυρήνας πολιτισμού από το 1961.

  Το νέο θεσμικό πλαίσιο του ΚΘΒΕ ψηφίστηκε το 1994 και σύμφωνα με αυτό, το θέατρο διοικείται από επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο και τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή.

  Το ΚΘΒΕ εποπτεύεται και επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

  Από τον Μάιο του 1996, το ΚΘΒΕ είναι μέλος της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης (union-theatres-europe.eu) και μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου έως το 2013. Το ΚΘΒΕ είναι επίσης μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

  Ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός του ΚΘΒΕ παρουσιάζει σε ετήσια βάση ένα πρόγραμμα που συνδυάζει τις εσωτερικές παραγωγές του θεάτρου, με συμπαραγωγές με άλλους θεατρικούς οργανισμούς, αφιερώματα, μετακλήσεις παραστάσεων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η δραστηριότητα του ΚΘΒΕ επεκτείνεται επίσης και σε άλλους τομείς του πολιτισμού, όπως η εκπαίδευση, η λογοτεχνία, οι εικαστικές τέχνες, η διοργάνωση εκθέσεων, συνεδρίων, διεθνών φεστιβάλ, θεατροπαιδαγωγικών προγραμμάτων και κοινωνικών δράσεων.

  Με βασική πεποίθηση ότι η παιδεία και ο πολιτισμός είναι είδη πρώτης ανάγκης και επιδιώκοντας να παραμείνει ένα θέατρο ανοιχτό στην κοινωνία, το ΚΘΒΕ πρακτικά οργανώνει μια στρατηγική, οι βασικοί άξονες της οποίας είναι οι ακόλουθοι:

  • Επιλογή ρεπερτορίου ευρείας γκάμας.
  • Χαμηλή τιμολογιακή πολιτική και διαβαθμίσεις παροχών.
  • Έμφαση στην κοινωνική πολιτική απέναντι σε ομάδες πληθυσμού που για διάφορους λόγους δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στη θεατρική πράξη.
  • Έμφαση στην παραγωγή παραστάσεων υψηλής αισθητικής για παιδιά και νέους.
  • Διεξαγωγή κοινωνικών δράσεων με στόχο την ευαισθητοποίηση των πολιτών.
  • Ενίσχυση δεσμών και συνεργασιών με πολιτιστικούς φορείς, δημοτικές αρχές, οργανισμούς και κοινωνικά ιδρύματα.
  • Ενίσχυση της διεθνούς παρουσίας.

  www.ntng.gr

• Σάββατο, 16 Ιουλίου

  Αρχαίο Ωδείο Πάφου

• Δευτέρα, 18 Ιουλίου

  Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ’

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΓΛΙΚΟΥΣ ΥΠΕΡΤΙΤΛΟΥΣ

• • Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΤΟΜΑ ΑΝΩ ΤΩΝ 13 ΕΤΩΝ

• Σκηνοθεσία/Δραματουργική επεξεργασία

  Ρικάρντο Ινιέστα

• Σκηνικός χώρος

  Ρικάρντο Ινιέστα

• Σκηνοθεσία Χορού

  Μάργα Ρέγιες

• Μουσική σύνθεση/Ενορχήστρωση

  Λουίς Ναβάρο

• Μουσική

  δημοφιλή λαϊκά θέματα από Βαλκάνια, Ιταλία, Λευκορωσία

• Κοστούμια

  Κάρμεν δε Χίλες, Φλόρες δε Χίλες

• Χορογραφία

  Χουάνα Κασάδο, Λουθία Γιού

• Σχεδιασμός φωτισμών

  Αλεχάνδρο Κονέσα

• Ηχητικό τοπίο

  Εμίλιο Μοράλες

• Οργάνωση παραγωγής

  Βικτόρια Βιγιάλτα

• Παραγωγή

  Φρανθέσκα Λούπο

Διανομή:

• Ηλέκτρα

   Σίλβια Γκαρθόν

• Κλυταιμνήστρα

  Μαρία Σανθ

• Χρυσόθεμις

  Λιντιά Μοντουί

• Αίγισθος

  Ραούλ Βέρα

• Ορέστης

  Εμανουέλ Γκαρθία

• Χορός

  Γκαράθι Αλντασόρο

• Χορός

  Ιμάσουλ Ροντρίγκεθ

• Χορός

  Άνχελα Γκονθάλεθ

• 

  _F2A0177

• 

  _F2A0312

• 

  _F2A0356

• 

  _F2A0462

• 

  _F2A0484

• 

  _F2A0531

• 

  _F2A0929

• 

  _F2A1164

• 

  _F2A1240

• 

  _F2A1300

• 

  _F2A1474

• 

  _F2A1618

• 

  _F2A1667

• 

  elektraDSC_0480

• 

  elektraDSC_0536

• 

  Elena Davidson 1

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

  Με αφετηρία την προ εικοσιπενταετίας δραματουργική σύνθεση του Κάρλος Ινιέστα πάνω στον μύθο των Ατρειδών και τη μορφή της Ηλέκτρας, η Ηλέκτρα.25 αποτελεί μια νέα προσέγγιση του μύθου έχοντας ως βάση τις ομώνυμες τραγωδίες των Σοφοκλή και Ευριπίδη.

  Η βασική καινοτομία της είναι η εισαγωγή του χαρακτήρα του Ορέστη από την αρχή του έργου -όπως συμβαίνει στις κλασικές εκδοχές- ώστε αυτός να έχει μεγαλύτερη επί σκηνής παρουσία για τον θεατή, όχι φυσική, αλλά συναισθηματική. Αυτό επιτρέπει τη δημιουργία μεγαλύτερης έντασης και ενσυναίσθησης στο κοινό, σε αντίθεση με τις πρωταγωνίστριες -Ηλέκτρα, Χρυσόθεμις και Κλυταιμνήστρα- που αγνοούν την παρουσία του· ο Ορέστης όμως θα εμφανιστεί και στο τέλος, όταν πια έχει πάρει την εκδίκησή του, όπως πρότεινε και ο Αισχύλος στις Χοηφόρους, καταδιωκόμενος από τις Ερινύες, ώστε όχι μόνο να μην ηρωοποιηθεί για την πατροκτονία αλλά και να μεμφθεί ηθικά. Παράλληλα, εισάγεται ένας νέος Χορός, που εμφανίζεται σε περισσότερες από μία περιπτώσεις και αποτελείται από τις νεαρές γυναίκες του παλατιού, οι οποίες ως επί το πλείστον είναι καχύποπτες με την Ηλέκτρα.

  Αυτός είναι ένας ακόμη παράγοντας έντασης που προστέθηκε στην πρώτη εκδοχή του έργου και βασίζεται στην Ηλέκτρα του Ούγκο φον Χόφμανσταλ. Όλες αυτές οι καινοτομίες αυξάνουν τη συνθετότητα της πλοκής, η οποία είναι υπερβολικά απλή στην πρώτη εκδοχή του έργου. Η δραματουργία της Ηλέκτρα.25 ενισχύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Χορού στις διάφορες μορφές του: Χορός-Αφηγητής, Χορός των Μυκηναίων Γυναικών, Χορός των Θεραπαινίδων της Κλυταιμνήστρας, Χορός των Κοριτσιών του Παλατιού, Χορός των Ερινυών, Χορός του Λαού των Μυκηνών.

  Ρικάρντο Ινιέστα

• ΑTALAYA TEATRO

  Οι κριτικοί συμφωνούν ότι το Θέατρο Atalaya έχει καταφέρει να αναπτύξει ένα μοναδικό προσωπικό στυλ το οποίο χαρακτηρίζεται από την ενέργεια των ηθοποιών -η οποία εκφράζεται μέσα από τα σώματα και τις φωνές τους- τη σύγχρονη ανάγνωση σπουδαίων έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου, την εξπρεσιονιστική δύναμη των εικόνων και την ποιητική μεταχείριση του χώρου, της μουσικής και των αντικειμένων.

  Η σταθερότητα της μόνιμης ομάδας του, του επιτρέπει να προβαίνει σε εκτεταμένες ερευνητικές διεργασίες για κάθε θεατρικό του ανέβασμα. Στα μέσα του 2022, ο θίασος γιόρτασε την 40η του επέτειο και το γεγονός ότι το Θέατρο Atalaya έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα σημεία αναφοράς του ισπανικού θεάτρου.

  Το Θέατρο Atalaya έχει συμμετάσχει σε περισσότερα από 170 εθνικά και διεθνή φεστιβάλ σε 40 χώρες και έξι ηπείρους, κερδίζοντας περισσότερα από 50 βραβεία συμπεριλαμβανομένου και του Εθνικού Βραβείου Θεάτρου το 2008. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε τη λειτουργία του το Διεθνές Κέντρο Θεατρικών Ερευνών (TNT). Το συγκεκριμένο Κέντρο αποτελεί πια ένα μόνιμο σχολείο-εργαστήριο και διαθέτει το μεγαλύτερο ιδιωτικό θέατρο στην Ανδαλουσία. Το TNT λαμβάνει τακτικά μέρος σε πολιτιστικά προγράμματα που υλοποιεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.

  Η γλώσσα του Θεάτρου Atalaya χαρακτηρίζεται από ζωντανό χορωδιακό τραγούδι, εικόνες γεμάτες εικαστική δύναμη, έντονο ρυθμό και υποκριτική βασισμένη στην ενέργεια. Το γεγονός αυτό οδήγησε τα πλείστα φεστιβάλ στην αποφυγή χρήσης υπερτίτλων σε παραστάσεις, όπως έγινε για παράδειγμα στη Ρωσία. Το Θέατρο Atalaya έχει ανεβάσει 22 παραστάσεις σε σχεδόν 40 χρόνια. Κάποιες από αυτές είναι: Βασιλιάς Ληρ, Marat/Sade, Μάνα Κουράγιο, Θελεστίνα η ιλαροτραγωδία. Οι παραγωγές Αριάδνη και Μήδεια έχουν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στη θεατρική γλώσσα του θιάσου.

  Ας σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος του θιάσου της Ηλέκτρας.25 –και της υπόλοιπης καλλιτεχνικής ομάδας– είναι ηθοποιοί οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν στην πρώτη έκδοση του Θεατρικού Ερευνητικού Εργαστηρίου του ΤΝΤ το οποίο στην παρούσα φάση διανύει την 24η του διοργάνωση.

  Περισσότεροι από εκατό εκπαιδευτικοί από περισσότερες από 30 χώρες, εκπρόσωποι θεατρικών παραδόσεων από όλο τον κόσμο, έχουν συμμετάσχει ως εκπαιδευτές και έχουν μεταφέρει την πλούσια εμπειρία τους τόσο στα μέλη του Θεάτρου Atalaya, τα οποία συμμετέχουν πολύ συχνά στα εργαστήρια, αλλά επίσης και στον ίδιο τον σκηνοθέτη ο οποίος συμμετείχε σε πολλά από αυτά.

  www.atalaya-tnt.com

• Παρασκευή, 5 Αυγούστου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

• Σάββατο, 6 Αυγούστου

  Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

• Μετάφραση

  Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος

• Σκηνοθεσία

  Αργύρης Ξάφης

• Δραματουργική επεξεργασία

  Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Αργύρης Ξάφης

• Σκηνικά

  Μαρία Πανουργιά

• Κοστούμια

  Ιωάννα Τσάμη

• Μουσική

  Κορνήλιος Σελαμσής

• Χορογραφία

  Χαρά Κότσαλη

• Σχεδιασμός φωτισμών

  Αλέκος Αναστασίου

• Βοηθός σκηνοθέτις

  Μαρία Σαββίδου

• Μουσική διδασκαλία

  Μελίνα Παιονίδου

• Φωνητική προετοιμασία

  Απόστολος Κίτσος

• Δραματολόγος παράστασης

  Ασπασία-Μαρία Αλεξίου

• Α’ βοηθός σκηνοθέτη

  Μάγια Κυριαζή

• Β’ βοηθός σκηνοθέτη

  Βασιλική Αθανασοπούλου

• Βοηθός σκηνογράφου

  Σοφία Θεοδωράκη

ΔΙΑΝΟΜΗ (ΜΕ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ)

• Οδυσσέας

  Δημήτρης Ήμελλος

• Αθηνά

  Δέσποινα Κούρτη

• Ευρυσάκης

  Τάσος Μικέλης

• Μενέλαος

  Γιάννης Νταλιάνης

• Τέκμησσα

  Εύη Σαουλίδου

• Αίας

  Στάθης Σταμουλακάτος

• Τεύκρος

  Χρίστος Στυλιανού

• Αγαμέμνων

  Νίκος Χατζόπουλος

• Χορός

  Ασημίνα Αναστασοπούλου,
  Δημήτρης Γεωργιάδης,
  Αφροδίτη Κατσαρού,
  Ερατώ Καραθανάση,
  Φάνης Κοσμάς,
  Λάμπρος Κωνσταντέας,
  Ευσταθία Λαγιόκαπα,
  Αλκιβιάδης Μαγγόνας,
  Ειρήνη Μπούνταλη,
  Φώτης Στρατηγός

• Μουσικοί επί σκηνής

  Μάνος Βεντούρας (κόρνο),
  Σπύρος Βέργης (τρομπόνι),
  Μενέλαος Μωραΐτης (τούμπα)

• 

  Αίας PR photo by © Karol Jarek (44)

• 

  Αίας PR photo by © Karol Jarek (55)

• 

  Αίας PR photo by © Karol Jarek (56)

• 

  Αίας PR photo by © Karol Jarek (57)

• 

  Αίας PR photo by © Karol Jarek (62)

• 

  Αίας PR photo by © Karol Jarek (73)

• 

  Αίας PR photo by © Karol Jarek (75)

• 

  Αίας PR photo by © Karol Jarek (76)

• 

  Αίας PR photo by © Karol Jarek (81)

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

  «Ως πότε για πάντα;»

  Ο Αίας ξεκινά με τη λέξη «Πάντα». Κανένα έργο του Σοφοκλή δεν το απασχολεί τόσο ο χρόνος. Στη διάρκειά του ο Χορός τραγουδά για τις θεραπευτικές και αποκαλυπτικές του ιδιότητες. Όμως, ο κόσμος του ίδιου του Αίαντα είναι ένα ρέον σύμπαν στο οποίο το πέρασμα του χρόνου δεν έχει επουλωτικές ιδιότητες. Εδώ ένα πράγμα είναι βέβαιο, η αβεβαιότητα. Καμία εξαίρεση σε αυτόν τον νόμο. Αυτή που ήταν κάποτε λάφυρό του, τώρα τον λατρεύει. Οι Έλληνες που ήταν κάποτε οι φίλοι και σύντροφοί του, τώρα τον μισούν. Ο Οδυσσέας που απεχθάνεται περισσότερο απ’ όλους, τον λυπάται. Και «κατά σύμπτωση» ο Αίαντας ακολουθεί τη μοίρα του εχθρού που μόχθησε όσο κανέναν να εξοντώσει, του Έκτορα.

  Ο Αίας βλέπει τον κόσμο όπως ακριβώς είναι και αποφασίζοντας να πάει αντίθετα στη ροή του, βρίσκει τον εαυτό του. Εκπληρώνει τον Δαίμονά του, τη «μοίρα του στο διηνεκές». Προκειμένου να παραμείνει ο Αίας, πρέπει να σταματήσει να είναι. Πρέπει να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του, ξεφεύγοντας από την επιλογή, την τύχη και την αλλαγή. «Τὰ ἄλλα στὸν Ἅδη, στοὺς πεθαμένους κάτω θὰ τὰ πῶ» λέει φεύγοντας, καθώς μετατρέπεται σε έναν αιώνιο μύθο και περνάει από το εφήμερο στο αιώνιο.

  Στην παράσταση θέλουμε να αξιοποιήσουμε τις άπειρες δυνατότητες μελέτης και ανάγνωσης για το τι πραγματικά μπορεί να σημαίνει το ότι το έργο εκτυλίσσεται σε καιρό πολέμου. Και πώς μεταφέρεται αυτό ποιητικά, πέρα από την κυριολεξία της φρίκης. Σε αυτή τη σκέψη βασίζεται και η επιλογή του μεικτού χορού. Επίσης, τι σημαίνει και πώς αποδίδεται στη σκηνή το ατελείωτο και ατελέσφορο του Τρωικού πολέμου –βρισκόμαστε στον 9ο χρόνο ενός πολέμου που θα διαρκούσε και αυτός 15 μέρες.

  Πρόκειται για ένα τρομακτικά σύγχρονο κείμενο. Και κατά –κακή δυστυχώς– σύμπτωση, προσωπικό. Μια παράσταση αφιερωμένη στον πατέρα μου που βίαια έχασα πριν από λίγους μήνες. Και αυτή η ατελείωτη αναμονή μιας ταφής. Ο Σοφοκλής αποτυπώνει τον κόσμο από εδώ και πέρα, έναν κόσμο χωρίς τον Αίαντα. Χωρίς ήρωες. Μη-ηρωικοί είναι και οι λόγοι και οι διάλογοι μετά τον θάνατό του, γεμάτοι καγχασμούς, απειλές, κακίες και φωνές. Οποιοσδήποτε λυρισμός πεθαίνει μαζί με τον Αίαντα. Κανένα μεγαλείο. Ακόμη και ο θάνατος μοιάζει πιο ρεαλιστικός σιγά-σιγά. Αν και απών, είναι δυναμικά παρών σε έναν κόσμο μικρών (μικροπρεπών) ανθρώπων –όπως λέει και ο χορός στην πάροδο «Οἱ μικροὶ χωρὶς τοὺς μεγάλους εἶναι κάστρα αφύλακτα». Ταυτόχρονα, εισερχόμαστε σε μια εποχή πιο δημοκρατική, με δυνατότητες συμβιβασμού και ζύμωσης απόψεων, στην οποία δεν φαίνεται να μπορεί να αντέξει ο Αίας.

  Το βάρος και η ευθύνη του ηρωισμού πρέπει πια να ανήκει σε όλους. Η αρετή της αριστοκρατίας πρέπει να εκδημοκρατιστεί.

  Αργύρης Ξάφης

• ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

  Το πρώτο κρατικό θέατρο ιδρύθηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο Α’ και εγκαινιάστηκε το 1901 ως «Βασιλικό Θέατρο». Λειτούργησε επτά χρόνια αλλά τον Απρίλη του 1908 έκλεισε καθώς αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα. Το θέατρο παρέμεινε κλειστό φιλοξενώντας σποραδικά ξένους θιάσους έως το 1930 οπότε και ιδρύεται το «Εθνικό Θέατρο» ως επιχορηγούμενη δραματική σκηνή με δικό της θίασο και δική της Δραματική Σχολή.

  Στα 90 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας του, το Εθνικό Θέατρο κατάφερε να δημιουργήσει μια ισχυρή θεατρική παράδοση. Διαθέτει 5 σκηνές στο κέντρο της Αθήνας:  την Κεντρική Σκηνή και τη  Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» στο κτίριο Τσίλλερ, τη Σκηνή Κοτοπούλη, τη Σκηνή Κατίνα Παξινού και τη Σκηνή Ελένη Παπαδάκη στο κτίριο Rex. Στο Σχολείο της Αθήνας – Ειρήνη Παπά, όπου στεγάζεται και η Δραματική του Σχολή (τμήμα Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας), λειτουργεί ανοιχτό θέατρο.

  Το ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου στοχεύει στην πολυφωνία, θέτοντας σε δημιουργικό διάλογο την παράδοση και το μέλλον. Γνωστά κλασικά έργα με μοντέρνα ματιά, άπαιχτα ελληνικά και ξένα αριστουργήματα, σύγχρονα έργα, ελληνικά και ξένα μεγάλα θεάματα, χοροθέατρο, χώρος για πειραματισμό με νέους τρόπους σκηνικής έκφρασης συσπειρώνουν γύρω τους συντελεστές υψηλών προδιαγραφών. Το αρχαίο δράμα παραμένει στο επίκεντρο σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς με σεβασμό στην παράδοση αλλά και με διάθεση για ανανέωση και πειραματισμό. Τον Σεπτέμβριο του 1938, τo Eθνικό Θέατρο πραγματοποίησε την πρώτη στους νεότερους χρόνους παράσταση Αρχαίου Δράματος στο αργολικό θέατρο με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη. Το 1955 καθιέρωσε επισήμως τον θεσμό των Επιδαυρίων και από τότε, κάθε καλοκαίρι, το Εθνικό Θέατρο δίνει αδιάλειπτα τον παλμό στο Φεστιβάλ.

  Το Εθνικό Θέατρο ενισχύει επίσης ενεργά τον διάλογο με την καλλιτεχνική δημιουργία του εξωτερικού: προωθεί συνεργασίες με ξένα θέατρα και σημαντικούς καλλιτέχνες, διοργανώνει περιοδείες και συμμετέχει σε μεγάλα φεστιβάλ. Υπήρξε μέλος της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης (2009-2020). 

  Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου είναι ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος.

  www.n-t.gr